| دیـده فرو بسته ام از خاکیان | تا نـگرم جلـوه افـلاکیـان | |
| شاید از ایـن پرده ندایى دهند | یـک نفَسـم راه به جایى دهند | |
| اى که بر این پرده خاطرفریب | دوخته اى دیده حسرت نصیب | |
| آب بزن چشـم هوسنـاک را | بـا نظـر پاک ببین پـاک را | |
| آن که دراین پرده گذریافته است | چون سَحر ازفیض نظریافته است | |
| خوى سحر گیر و نظرپاک باش | رازگـشاینـده افـلاک بـاش |
| خـانه تـن جـایگه زیست نیست | در خور جانِ فلکى نیست، نیست | |
| آن که تـو دارى سرِ سوداى او | برتر از این پـایه بـوَد جاى او | |
| چشمه مسکین نه گهرپرور است | گوهر نایاب به دریـا دَر است | |
| ما که بـدان دریـا پیوسته ایم | چشم ز هر چشمه فرو بسته ایم | |
| پهنه دریا چو نظرگـاه ماست | چشمه ناچیز نه دلخـواه ماست |
| پرتو این کـوکب رخـشان نگر | کوکبه شـاه خراسـان نـگـر | |
| آینه غـیـب نـمـا را ببـیـن | ترک خودى گوى و خدا را ببین | |
| هرکه بر او نور رضا تافته است | دردل خود گنج رضا یافته است | |
| سایه شه مایه خرسـندى است | مُلک رضا مُلک رضامندى است | |
| کعبه کجا؟ طَوف حَریمش کجا؟ | نافه کجا؟ بـوى نسیمش کجا؟ | |
| خاک ز فـیض قدَمش زر شده | وز نـفسش نافه معطّر شـده | |
| مـن کیم؟ از خیلِ غلامان او | دستِ طلب سوده به دامان او | |
| ذرّه سرگشته خورشیدِ عشق | مرده، ولى زنده جاویدِ عشق | |
| شـاه خراسان را دربان منَم | خـاک درِ شاه خراسان منَم |
| چـون فلک آیین کهـن ساز کرد | شیـوه نـامردمى آغـاز کـرد | |
| چاره گر، از چاره گرى بازماند | طـایـر اندیشه ز پـرواز ماند | |
| با تن رنجـور و دل نـاصبور | چاره از او خواستم از راه دور | |
| نـیمشب، از طالع خنـدانِ من | صبـح برآمد ز گریبـان مـن | |
| رحمت شه درد مرا چاره کرد | زنده ام از لطف دگربـاره کرد | |
| بـاده باقـى بـه سبـو یـافتم | و ایـن همه از دولت او یافتم |
شاعر : محمدحسن رهى معیّرى
